Passenger

Χτες το βράδυ είδα πάλι ένα από αυτά τα περίεργα όνειρα.
Ήμασταν, λέει, μέσα σε ένα αυτοκίνητο. Οδηγούσες εσύ - εγώ καθόμουν στη θέση του συνοδηγού. Τα παράθυρα ήταν μισάνοιχτα και έμπαινε μέσα κρύος νυχτερινός αέρας. Γύρω μας μόνο λίγα δέντρα και ησυχία. Δεν μου μιλούσες. Δεν μου είχες μιλήσει καθόλου σ’ όλη τη διαδρομή. Δεν μου είχες πει καν που πηγαίναμε.
Θυμάμαι πως δεν με ένοιαζε. Είχα την αίσθηση ότι με πας κάπου που πρέπει να πάω και πως δεν χρειάζεται να ρωτήσω, πως όφειλα να σε υπακούσω όταν μου άνοιξες την πόρτα και μου έγνεψες να μπω μέσα.
Με φόβιζε όμως που δεν μου μιλούσες. Ένιωθα πως ήσουν νευριασμένος. Ηθελα να σου πω κάτι -κάποιο αστείο, κάποιο νέο- αλλά σε φοβόμουν -πάντα σε φοβόμουν όταν μου νευρίαζες- και φοβόμουν να διαταράξω και αυτή την σπάνια ησυχία.
Πηγαίναμε για πολύ ώρα. Άρχισα να σκέφτομαι τη μάνα μου. Ύστερα την Κ.. Τι θα έλεγαν αν ήξεραν πως δέχτηκα να σε ακολουθήσω χωρίς να ξέρω καν που πάμε; (Ό,τι λέμε σε εκείνους που αφήνονται εξολοκλήρου στα χέρια των άλλων: ότι είναι ηλίθιοι.)
Ξαφνικά, οι δύο γυναίκες άρχισαν να ξεθωριάζουν, σαν να απορροφώνταν από το σκοτάδι. Το μόνο που έμεινε, όταν τα σώματά τους είχαν πια χαθεί, ήταν ένα δάχτυλο, που άρχισε να μεγαλώνει και να με δείχνει επικριτικά. Ένοιωθα πως θα με πιέσει να θα με λιώσει σαν μυρμήγκι πάνω στο δερμάτινο κάθισμα του αυτοκινήτου. (Κάτι τέτοιο δεν κάνουμε σε εκείνους που επιμένουν; Τους λέμε κολλημένους και ψυχωτικούς, πως έχουν έμμονες που πρέπει να τις ξεπεράσουν και να προχωρήσουν παρακάτω...)
Εγώ όμως είμαι εδώ. Είναι επιλογή μου να είμαι εδώ. Μπήκα με την θέλησή μου μέσα στο αυτοκίνητο και δεν έχω καμία πρόθεση να χαλάσω τα σχέδιά σου. Πήγαινέ με όπου νομίζεις. Σε εμπιστεύομαι. Μέχρι να μου αποδείξεις ξανά ότι δεν πρέπει να σε εμπιστεύομαι.
Μην έχοντας τις άλλο να πω, και προσπαθώντας να διώξω από το μυαλό μου την εικόνα του γιγαντιαίου δαχτύλου, σου ζήτησα να επιταχύνεις.
Πάτησες γκάζι χωρίς καν να με κοιτάξεις. Στιγμιαία ένιωσα φόβο. Και λίγη από εκείνη την ηδονή που συνοδεύει μερικές φορές τον φόβο. Ένιωσα πως αυτό που έκανα ήταν σωστό – και είναι σημαντικό να νιώθεις αυτοπεποίθηση όταν υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να κάνεις λάθος. Ένιωσα πως σε θέλω – σαν μια βασανιστική εμμονή, σαν μια ατέρμονη βόλτα με το αυτοκίνητο, σαν μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα, σαν ένα ακόμα βλαβερό τσιγάρο, σαν αλκοόλ που καίει το λαιμό και φωτίζει το μυαλό.
Και αυτό το φως που βλέπω στο βάθος μπορεί να είναι δυο πράγματα: είτε ο προορισμός μας, είτε η απόδειξη του ότι έχω αρχίσει να τρελαίνομαι…