Για μια αγκαλιά...

Σήμερα το πρωί ξύπνησα με μια ακατάσχετη ανάγκη για μια αγκαλιά. Τίποτα παραπάνω. Μια αγκαλιά από κάποιον. Ένα χάδι στα μαλλιά, στην πλάτη. Μάταια όμως. Δεν ήταν κανείς δίπλα μου να με αγκαλιάσει. Τύλιξα τα χέρια μου γύρω από το σώμα μου και προσποιήθηκα πως κάποιος με κρατά στην αγκαλιά του. Μάταια και πάλι. Μου ήταν αδύνατον να πιστέψω την αυταπάτη που είχα στήσει στον εαυτό μου. Ήμουν μόνη μου στο κρεβάτι - ολομόναχη. Και εκείνα τα χέρια που με αγκάλιαζαν δεν ήταν παρά τα δικά μου.
Σκέφτηκα τότε πως ίσως ήταν καλύτερα έτσι. Με τα δικά μου χέρια μπορώ να αγκαλιάζω τον εαυτό μου όποτε θέλω, κάθε φορά που νιώθω πως το χρειάζομαι. Δεν θα χρειαζόταν πια να ζητάω, να περιμένω, να θυμώνω για την αγκαλιά που δεν θα είχα. Η δική μου αγκαλιά θα ήταν πάντα εκεί - πιο τρυφερή, πιο ασφαλής, πιο έτοιμη από οποιαδήποτε άλλη αγκαλιά…