Ένα φανταστικό τηλεφώνημα

Όλη μέρα σήμερα νιώθω την ανάγκη να πάρω τηλέφωνο κάποιον φίλο ή φίλη και να τους πω: «Φεύγουμε; Πάμε;». «Που», θα μου πουν. «Κάπου, δεν έχει νόημα… κάπου… όχι εδώ πάντως. Όχι σ΄ αυτή την πόλη άλλο. Δεν την μπορώ. Έξι μήνες είναι από τότε που γύρισα και ήδη δεν την αντέχω. Την αγαπώ, αλλά δεν την αντέχω. Έτσι που έχουν γίνει τα πράγματα δεν την αντέχω. Γι’ αυτό σου λέω, πάμε να φύγουμε… Έλα μαζί μου. Δεν θέλω να μαι μόνη στο φευγιό. Γιατί όταν πάω κάπου και είμαι ολομόναχη ψάχνω και βρίσκω τους πιο απίθανους ανθρώπους και γαντζώνομαι πάνω τους. Μα δεν το θέλω αυτό. Γι’ αυτό έλα εσύ μαζί μου, σε παρακαλώ…
Θα περάσουμε όμορφα, θα δεις. Πάμε να σπουδάσουμε τ’ αλλού ή να δουλέψουμε. Πάμε να κάτσουμε πάνω στην Τάουερ Μπριτζ και να αγναντεύουμε. Ή στο Πόρτσμουθ – ξέρεις μια ωραία θέα που έχει από κει; Πάμε να ξαπλώσουμε στο γρασίδι έξω από την Πινακοθήκη του Μονάχου, εκεί που βγαίνουν τα ζευγαράκια και λιάζονται τις ζεστές μέρες. Ή πάμε στις όχθες του Σπρε στο Βερολίνο να βρέξουμε τα πόδια μας. Ή στον Σηκουάνα να πιάσουμε ψάρια. Ή στις ακτές της Πορτογαλίας, να κολυμπήσουμε στον Ατλαντικό. Πάμε και στο Καστέλο να ακούσουμε φάντος ή στα Ντόκας να αναμιχθούμε με το πλήθος και να χορεύουμε ως το πρωί. Πάμε όπου θες εσύ, απλά πάρε με να φύγουμε, σε παρακαλώ. Οπουδήποτε αλλού, παρά μόνο να μην είμαστε εδώ. Εσύ και γω. Μόνοι μας. Και να γελάμε και να βολτάρουμε. Και οι άλλοι να μην ξέρουν που είμαστε. Να μην μας ψάχνουν καν. Να αδιαφορούν.»
«Και οι γονείς σου; Η δουλειές σου; Ο φίλος σου; Το σπίτι σου», θα μου πουν. «Όλα αυτά τι θα απογίνουν;»
Και εκεί θα δειλιάσω. Εκεί θα χάσω από τα μάτια μου και τον Μέλανα Δρυμό και τα Κανάλια του Άμστερνταμ και όλα αυτά που τόσο θα θελα να ξαναδώ. Εκεί θα διαλυθεί τ’ όνειρο. Θα δειλιάσω και θα τρέξω πίσω στη φωλιά μου.
«Μην μου το χαλάς, σε παρακαλώ. Πάμε να φύγουμε. Πάμε – ή τώρα ή αμέσως. Πάμε…»