I'm here.. I'm here... on the other side of the mirror...

Χτες βράδυ είδαν έναν εφιάλτη πολύ ρεαλιστικό.
Ήμουν, λέει, παγιδευμένη μέσα σε έναν καθρέφτη και ζούσα τα πάντα απ’ την ανάποδη. Μέσα σ’ αυτόν τον αντίστροφο κόσμο ήμουν ολομόναχη. Και εκείνοι που περνούσαν μπροστά απ΄ τον καθρέφτη και καμιά φορά σταματούσαν για να κοιταχτούν δεν με έβλεπαν, ακόμα και όταν κολλούσα το πρόσωπό μου πάνω στο γυαλί και τους κοιτούσα μέσα στα μάτια. Ούτε μ’ άκουγαν που τους φώναζα και χτυπούσα μανιασμένα το γυαλί.

Μέσα σ’ αυτόν τον ανεστραμμένο κόσμο επικρατούσε μεγάλη σύγχυση: η εντύπωση που είχα για όσα βρίσκονταν από την άλλη πλευρά ήταν η αντίθετη απ' την πραγματική. Έτσι, συμπαθούσα τους αντιπαθητικούς και μισούσα τους αξιαγάπητους. Και νόμιζα πως όσοι στην πραγματικότητα νοιάζονται για μένα, αδιαφορούν. Και, αντίστοιχα, πως όσοι μ’ αγνοούν, δείχνουν ενδιαφέρον.
Έτσι, όταν πλησίαζε στον καθρέφτη ο αδιάφορος, εγώ επέμενα να του χτυπώ και να του φωνάζω δυνατά, νομίζοντας ότι ενδιαφέρεται για μένα και ότι με ψάχνει. Αντίθετα, όποτε ερχόταν προς το μέρος μου κάποιος που με έψαχνε και ανησυχούσε για την εξαφάνισή μου, εγώ τον αγνοούσα θεωρώντας πως, κι αν ακόμα με διακρίνει πίσω από τον καθρέφτη, δεν θα ασχοληθεί.
Και ήταν περίεργη όλη αυτή η ανακατωσούρα∙ ήταν θολή και θλιμμένη. Και όλα ήταν τόσο πληκτικά γιατί το μόνο που έκανα ήταν να προσπαθώ να τραβήξω την προσοχή των έξω –και μάλιστα των λάθος έξω…

Και ύστερα ξύπνησα. Και ένιωθα μπλεγμένη. Γιατί συνειδητοποίησα πως εκείνα που συμβαίνουν στην άλλη πλευρά του καθρέφτη είναι αυτά ακριβώς που συμβαίνουν και σ’ αυτήν…
Και τότε παρακάλεσα εκείνον που χτες το βράδυ μ’ έστειλε εκεί, να με ξαναστείλει για να δω το ψέμα αντίστροφα, μήπως και καταλάβω τότε ποια είναι η αλήθεια…