Treat me like a dog

“Don't treat me like a God
Treat me like a dog
I'll come home to you
To you”

James, “Senorita”

Μου είναι πλέον ξεκάθαρο πως ο έρωτας είναι ένα παιχνίδι υποταγής και εξουσίας. Και τις κινήσεις που κάνουν τα πιόνια πάνω στο ταμπλό –κακά τα ψέματα, φίλε Κ.- τις καθορίζει όλες η γυναίκα. Ο άντρας δεν εφαρμόζει στρατηγικές στον έρωτα. Τον διέπουν δύο πράγματα μόνο: η κάβλα και ο φόβος – ακριβέστερα: οι διάφορες φοβίες του. Σπανίως καταστρώνει σχέδια∙ συνήθως ενεργεί ενστικτωδώς∙ ενίοτε σπασμωδικώς. Και αυτή η πρωτόγονη αδυναμία του άντρα για να ελέγξει το παιχνίδι συχνά τον κάνει να μοιάζει τόσο μοιραίος και ελκυστικός…
Η γυναίκα, αντίθετα, μπορεί και οφείλει να κινεί τα νήματα. Δεν μιλώ για χειραγώγηση του συμπαίκτη – κανείς δεν θα θελε κάτι τέτοιο, γιατί τότε το παιχνίδι δεν θα χε κανένα απολύτως ενδιαφέρον. Αναφέρομαι στην ανάγκη ο ένας από τους δύο να βρίσκεται στο τιμόνι. Αλλιώς αυτό το περίφημο πλοίο του έρωτα θα πλέει ακυβέρνητο…
Και το κλειδί της υπόθεσης πρέπει να ναι αυτό: να στερείς τον εαυτό σου από τον άλλον. Στις απλές περιπτώσεις, αρκεί να δίνεις την εντύπωση πως δεν είσαι διαθέσιμη. Στις περιπτώσεις μέτριας δυσκολίας, μπορείς να τον περιφρονείς με μέτρο: «Treat me like a dog, I'll come home to you…». Στα δύσκολα περιστατικά, επιβάλλεται να του στερείς τον εαυτό σου ολοκληρωτικά. Να χάνεσαι, να παύεις να υπάρχεις. Γιατί η επιθυμία για κάτι κρίνεται στην έλλειψη ή την απουσία του. Όπως ακριβώς και «της αγάπης η ουσία», που λέει και το τραγούδι.
Είναι απλό: την δίψα την βιώνεις πιο έντονα στην έρημο. Η ανάγκη για ένα τσιγάρο μεγεθύνεται όταν σου χει τελειώσει ο καπνός.