Βουνό ή θάλασσα;

Κάποια στιγμή, λοιπόν, φτάνεις στο σημείο που πρέπει να πάρεις μία απόφαση. Ας πούμε –για να γίνουμε πιο γλαφυροί- ότι φτάνεις στη διχάλα ενός δρόμου και πρέπει να αποφασίσεις αν θα πας δεξιά ή αριστερά. Μπορείς και να γυρίσεις πίσω βέβαια, αλλά ας πούμε ότι έχεις πάρει την απόφαση να πηγαίνει όλο μπροστά και να μην γυρίζεις ποτέ πίσω. Όποτε έχεις δύο επιλογές: δεξιά ή αριστερά. Αν ήταν πολίτικης φύσης το ερώτημα θα διαλέγαμε μάλλον το αριστερά. Αλλά είναι προσωπικής φύσης οπότε η απόφαση πρέπει να ληφθεί με βάση άλλα κριτήρια - προσωπικά. Τι κριτήρια όμως;
Επιχειρήματα…
Τι επιχειρήματα έχετε να μου δώσετε, λοιπόν, κύριοι;
Εσύ τι προσφέρεις; (Συγνώμη που σε ρωτάω έτσι ευθέως αλλά πλέον αποφασίζω με βάση απτά στοιχεία.) Λοιπόν, τι προσφέρεις; Ποιο είναι το πλεονέκτημα σου; Γιατί να έρθω προς την κατεύθυνσή σου; Τι θα κερδίσω; - γιατί κάτι πρέπει να κερδίσω, σωστά;
Ασφάλεια, θα μου πεις… Σταθερότητα… Αυτό δεν ζητάς; Αυτό δεν έχεις ανάγκη; Ο ναυαγός να βγει στην στεριά δεν προσπαθεί; Και συ αυτό δεν ζητάς; Μια στεριά, ένα στέρεο έδαφος δεν ψάχνεις;
Και εσύ, από την άλλη πλευρά, τι προσφέρεις; Για να ακούσω…
Εγώ προσφέρω μια περιπέτεια, ένα ακόμα παιχνίδι… Προσφέρω την αστάθεια και την αβεβαιότητα που έχεις συνηθίσει και που τόσο σ’ αρέσει. Προσφέρω ένα τίποτα που θα στο κάνω να μοιάζει με τα πάντα… Προσφέρω ένα ταξίδι πάνω σε μια ετοιμόρροπη βάρκα με φόντο το ηλιοβασίλεμα…
Και τότε το αρχικό ερώτημα –δεξιά ή αριστερά- παίρνει άλλη μορφή: μήπως είμαι σε λάθος δρόμο; Μήπως δεν πρέπει καν να αναρωτιέμαι αν πρέπει να πάω δεξιά ή αριστερά επειδή βαδίζω συνολικά προς λάθος κατεύθυνση; Μήπως δεν μ’ αρέσει που είναι όλα τόσο σαφή και συγκεκριμένα; Τόσο μπακαλίστικα: τόσα δίνεις, τόσα θα πάρεις… Εσύ δίνεις λίγα, δεν θα πάρεις τίποτα…
Μήπως θα θελες να γυρίσεις πίσω στο στάδιο εκείνο που όταν βρισκόσουν στη διχάλα του δρόμου άφηνες να σ’ οδηγήσει το ένστικτο και μόνο το ένστικτο; Που επέλεγες με κριτήριο την όσφρηση και την αφή – δεν σε ένοιαζαν καν εκείνα τα υπέροχα γαλάζια μάτια…
Πρωτόγονο στάδιο, θα μου πεις. Αθώο και όμορφο, θα σου απαντήσω. Αγνό – και έχω μια ψύχωση με την αγνότητα, με την σκέψη που είναι απλή και καθαρή από συμφέροντα και σκοπιμότητες – στον έρωτα τουλάχιστον…
Και γράφω, γράφω, γράφω τόση ώρα, μα στέκομαι ακίνητη στο σημείο που ο δρόμος χωρίζεται στα δυο… Και τους ακούω να μου μιλάνε και τους βλέπω να μου γνέφουν μα δεν μπορώ να απαρνηθώ τον έναν για τον άλλον. Κι όμως ξέρω πως ο δρόμος σ’ αυτό το σημείο διασπάται, δεν συνεχίζει άλλο ευθεία, άρα πρέπει να αποφασίσω…
Το μόνο που μου ρχεται στο μυαλό να κάνω είναι να κλείσω τα μάτια, να στροβιλιστώ για όση περισσότερη ώρα μπορώ και ύστερα με κλειστά τα μάτια να προχωρήσω προς μία τυχαία κατεύθυνση. Και ας μην κερδίσω τίποτα, ας τα χάσω πάλι όλα… Ας μου δώσουν ότι έχουν ευχαρίστηση - στεριά ή θάλασσα, δεν με νοιάζει – ξέρω και να περπατάω και να κολυμπώ…