Διάττοντες αστέρες

No posts recently, και ο Μ. (= από το "Μοναδικός μου αναγνώστης") παραπονιέται….

Αλλά να που βρήκα ένα θέμα για να ασχοληθώ. Αφορμή μία διαπίστωση του Κούντερα στο «The Book of Laughter and Forgeting».
Μεταφράζω πρόχειρα (μεταφράστρια ούσα):
«Με την φαντασία του τοποθέτησε στο τοπίο αυτό (σαν να έκανε κολλάζ και να κολλούσε σε μια φωτογραφία ένα κομμάτι από μια άλλη) το γυμνό σώμα της κυρίας Νόρας. Και τότε του ήρθε στο μυαλό η εξής σκέψη: ότι η ομορφιά είναι μια σπίθα που αστράφτει όταν, ξαφνικά, διαμέσου της απόστασης που χωρίζουν τα χρόνια, δύο ηλικίες συναντιούνται. Ότι η ομορφιά καταλύει τις χρονολογίες και επαναστατεί ενάντια στον χρόνο.» (σελ. 73, σε δική μου απόδοση)

Ο θαυμαστός κύριος Κούντερα λεξικοποιεί αυτό που αδυνατώ να εξηγήσω σε κάποιους εδώ και καιρό. Εξηγεί γιατί ο έρωτας δεν περιμένει: επειδή αστράφτει και χάνεται σε κλάσματα δευτερολέπτου.
Και θυμάμαι έτσι μια παλιά εικόνα: καθόμαστε με την Π. στην πίσω πλευρά του Αγίου Νικόλα, στο Πίσω Λιβάδι της Πάρου, και αγναντεύουμε τη θάλασσα. Μέσα στο σκοτάδι, τα φώτα από τα σπίτια της Νάξου, στην απέναντι πλευρά, τρεμοπαίζουν. Σε κάποια στιγμή ψάχνω κάτι μέσα στην τσάντα μου, με σκυμμένο το κεφάλι. Ξαφνικά ακούω την Π. να μου ψιθυρίζει: «Μόλις έπεσε ένα αστέρι!» Σήκωσα το κεφάλι και έψαξα για κάποιο ίχνος του αστεριού στον ουρανό. Είχε ήδη σβήσει. Σύμφωνα με τις θεωρίες της αστροφυσικής, είχε σβήσει πριν από εκατοντάδες έτη φωτός.
Και τότε γύρισα προς την Π. και της είπα: «Τι κρίμα που δεν το πρόλαβα….»

Ο έρωτας φτάνει σε μας έτσι και αλλιώς με κάποια καθυστέρηση – συνήθως αργούμε να συνειδητοποιήσουμε την παρουσία και την έντασή του. Αναβολές δεν γίνονται. Κανένα αστέρι δεν κοντοστάθηκε να σκεφτεί αν όλοι το κοιτούν, πριν πάρει την απόφαση να σβήσει μια για πάντα.

Και ύστερα είναι το θέμα της ηλικίας. Σε ερωτεύτηκα τώρα, έτσι όπως είσαι – όμορφος και γλυκός. Με ερωτεύτηκες τώρα, που σου κάνω νάζια και σε προκαλώ. Σε πέντε χρόνια από τώρα θα έχεις αλλάξει δεκαετία, θα χεις περάσει στην τέταρτη – με ότι αυτό συνεπάγεται. Και εγώ; Εγώ θα έχω αρχίσει να κάνω ρυτίδες. Και μην μου πεις πως τότε θα αστράψει ξανά το αστέρι. Πως θα ξανανέβει τον ουρανό και θα λάμψει ξανά.
Τότε θα είμαστε αλλιώς και το αστέρι θα έχει ήδη πέσει. Και δεν θα έχουμε προλάβει καν το δούμε…

Και εσύ ίσως να μην νοιαστείς και πολύ – αστέρια πέφτουν κάθε νύχτα. Εγώ όμως είχα ανέκαθεν ένα πρόβλημα με τον εντοπισμό τους…

(φωτό: sleeplessrou.wordpress.com)