Έχει περάσει περίπου μισός χρόνος από το προηγούμενο ποστ και ενάμισης χρόνος από Τότε…
Στο διάστημα αυτό δεν έχουν αλλάξει πολλά, πέρα από το ότι έχω κάνει την ζωή μου πιο δύσκολη… συναισθηματικά…
Ναι, βέβαια… Όποιος δεν έχει με τι άλλο να ασχοληθεί - το μεταπτυχιακό θεωρείται σοβαρή ενασχόληση μόνο από κάποια σοβαρά άτομα και εγώ δεν είμαι ένα από αυτά- αφιερώνει τον χρόνο του σε ρομάντζα, διάρκειας μίας βραδιάς, δύο, τριών, ίσως και ενός μήνα. Στο διάστημα ανάμεσα στα δύο ρομάντζα, σχεδιάζει το τρίτο. Στο τέλος του τρίτου κάνει ένα διάλειμμα μίας εβδομάδας, κατά το οποίο καταστρώνει το επόμενο σχέδιο. Και ούτω καθ’ εξής, επ’ αόριστον και εις το διηνεκές.
Εκείνος τελειώνει σύντομα και γυρνάει Ελλάδα. Εγώ αυτή τη φορά δεν θα είμαι εκεί. Δεν θα περιμένω πίσω από την πόρτα. Μου πήρε καιρό και προσπάθεια, και πλέον δεν είμαι εκεί. Και από την μία μεριά χαίρομαι – οι εμμονές είναι κακό πράγμα. Και το μόνο πράγμα που έχασα ήταν οι αλυσίδες μου.
Από την άλλη, Εκείνος μου λείπει. Πολύ. Εκείνος ήταν ο μόνος που μπόρεσε να με βάλει σε μια τάξη. Γιατί είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που χρειάζονται μέντορα – κάποιον να τους εξηγεί πώς να γράφουν την βιβλιογραφία τους, τι ασκήσεις να κάνουν για να ηρεμούν το βράδυ, τι είπε ο τάδε, τι έκανε ο δείνα, γιατί αυτό, γιατί το άλλο.
Αυτό είναι που με κάνει να τον μισώ – ότι τον έχω ανάγκη. Όταν είμαι αδύναμη και μόνη, στα διαλείμματα, τον έχω ανάγκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου