Madhatter

Mε τούτα και με κείνα, φτάσαμε να γνωριζόμαστε κοντά δυο χρόνια… Και να σου πω κάτι; Νομίζω πως, παρά τα πάνω και τα κάτω μου, ήταν τα δύο πιο δημιουργικά χρόνια της ζωής μου.

Και έμαθα και κάτι πολύ σημαντικό: ότι μπορεί να αγαπάς κάποιον και να τον μισείς ταυτόχρονα. Και αυτή η εύθραυστη ισορροπία, που σπάει συχνά - γιατί πολλές φορές νιώθω πιο πολύ να σε μισώ, αλλά μετά βρίσκω πάντα έναν τρόπο να κολλάω τις φωτογραφίες και να σε αναστηλώνω – αυτή η ισορροπία σε κάνει να νιώθεις μία εσωτερική δύναμη. Δεν ξέρω πώς να στο εξηγήσω. Νιώθω πως είσαι μια αστέρευτη πηγή συναισθημάτων – ένα μαγικό καπέλο: κάθε φορά που βάζω μέσα το χέρι τραβάω κάτι, κάτι διαφορετικό - που μπορεί να είναι λύπη που σε έχασα, μπορεί να είναι ελπίδα πως κάπου θα σε ξαναβρώ, μπορεί να είναι άρνηση ή επιβεβαίωση του πόσο σε θέλω… Ακόμα.

Γαμώτο.

Σ’αγαπάω.

Το θυμάσαι;

Στο χω πει αρκετές φορές;

Αν όχι, στο ξαναλέω: Σ’αγαπάω.