Θυμάσαι πώς ξεκίνησε η ιστορία μας; Γνωριστήκαμε στο μάθημα της Δημιουργικής Συγγραφής. Ξένη εγώ, φοιτήτρια για ένα εξάμηνο στη Γερμανία. Άριος εσύ. Πρωτότυπος Άριος. Μελαχρινός, γλυκός, ζεστός. Μου θύμιζες Έλληνα.
Απ’ την πρώτη στιγμή που σε είδα σε λάτρεψα.
Στο πρώτο εκείνο μάθημα της Δημιουργικής Συγγραφής, καθόσουν ακριβώς απέναντί μου. Τα ζεστά σου μάτια με φόντο μια παγωμένη γερμανική μέρα, έξω από το παράθυρο. Έψαχνα διαρκώς αφορμές για να συναντήσω το βλέμμα σου.
Περνούσαν οι μέρες. Τα ντροπαλά βλέμματα έδωσαν την θέση τους σε δειλά αγγίγματα, που μου θύμιζαν ένα έρωτα σχολικό. Και ύστερα τα αγγίγματα έγιναν πιο θαρραλέα και κάπως σκόπιμα. Ώσπου πετύχαμε έναν καλό βαθμό οικειότητας - είπαμε: μοιάζεις με Έλληνα, αλλά είσαι Άριος.
Μια μέρα –ήταν στο δεύτερο μάθημα, δηλαδή την δεύτερη φορά που σε είδα– συνέβη ένα αξιοσημείωτο γεγονός, που με έβαλε σε σκέψεις.
Κάναμε μια άσκηση brainstorming – θυμάσαι; Ο Grzimek έγραφε στον πινάκα λέξεις και εμείς έπρεπε να γράφουμε σε ένα χαρτί την πρώτη σκέψη που θα μας ερχόταν στο μυαλό.
Η πρώτη λέξη ήταν «Blut», αίμα. Στο χαρτί μου έγραψα φόνος.
Η δεύτερη λέξη ήταν «weis», λευκό. Και έγραψα κενό.
Η τρίτη ήταν «Sprache», γλώσσα. Έγραψα μετάφραση.
Ακλούθησαν οι λέξεις «Gott», θεός, και «Politik», πολιτική. Ουρανός και απάτη, αντίστοιχα.
Τέλος, ο Grzimek έγραψε στον πίνακα τη λέξη «Malerei», ζωγραφική. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν «Φιλί» του Κλιμτ. Κρεμόταν δύο βδομάδες τώρα απέναντι από το κρεβάτι, στο καινούργιο γερμανικό μου δωμάτιο. Κοιμόμουν και ξυπνούσαν αντικρίζοντας την υπέροχη εικόνα ενός άντρα που κρατά σφιχτά μια πολύχρωμη γυναίκα και να την φιλά τρυφερά. Πόσο θα θελα να μουν και γω μια πολύχρωμη γυναίκα μέσα σε δύο χέρια που να με σφίγγουν ανεπαίσθητα….
Ύστερα διαβάσαμε τις λίστες μας και αναζητήσαμε κοινές λέξεις και διαφορές στις απαντήσεις που είχαμε δώσει. Και απ’ όσο θυμάμαι, στη λέξη αίμα οι περισσότεροι απάντησαν με την λέξη κόκκινο. Εσύ απάντησες δολοφόνος. Ύστερα, στη λέξη λευκό, απάντησες χαρτί, ενώ όλοι σχεδόν απάντησαν χιόνι, και για τη λέξη γλώσσα έγραψες σύστημα, ενώ οι άλλοι είχαν γράψει λέξεις όπως Αγγλικά, βιβλίο και μάθημα. Τέλος, για τη λέξη θεός είπες ψηλά και για την πολιτική ψέμα.
Και μου κανε τεράστια εντύπωση τότε που οι απαντήσεις σου ήταν αρκετά κοντά στις δικές μου: φόνος-δολοφόνος κενό-χαρτί μετάφραση-σύστημα ουρανός-ψηλά απάτη-ψέμα Για μια στιγμή σκέφτηκα πως ίσως ανάμεσά μας να υπήρχε μια ανώτερη πνευματική σχέση, ένα άυλο μεταφυσικό νήμα που να συνέδεε τα μυαλά μας και να επέτρεπε την αμφίδρομη κίνηση ιδεών και σκέψεων. «Σύνερθε» σκέφτηκα «αυτά δεν υπάρχουν. Άπλα έτυχε το μυαλό του να προσπεράσει τον τυπικό συνειρμό αίμα-κόκκινο και να σκεφτεί κάτι παρόμοιο με αυτό που σκέφτηκες και συ. Αυτό είναι όλο. Έτσι και αλλιώς, ίσως τελικά να μην υπάρχει και πολύ μεγάλη σχέση ανάμεσα στις λέξεις που επιλέξαμε εμείς οι δύο».
Και εκεί που είχα κατορθώσει να πείσω τον εαυτό μου να σταματήσει να φαντάζεται αόρατα νήματα και μαγικές κεραίες που να εκπέμπουν σκέψεις, σε άκουσα να αρθρώνεις τη λέξη Φιλί. Απορροφημένη καθώς ήμουν στον παραλογισμό μου, άργησα να καταλάβω πως αυτή ήταν η απάντησή σου για τη λέξη ζωγραφική.
Σκάλωσα. Δεν πίστευα πως είχες δώσει την ίδια ακριβώς απάντηση με εμένα. Αυτή ήταν μια σύμπτωση πολύ σαφής και συγκεκριμένη: «Το Φιλί» του Κλιμτ - ούτε η «Γκουέρνικα», ούτε η «Τζοκόντα», ούτε «οι Παπαρούνες» του Μονέ. «Το Φιλί του Κλιμτ». Αυτό το φιλί∙ το ίδιο φιλί που είχα σκεφτεί και γω.
Ξέρω πως δεν υπάρχουν νοητικά νήματα και μεταφυσικές οδοί επικοινωνίας ανάμεσα στα μυαλά των ανθρώπων. Ξέρω πως όλα σχεδόν είναι θέμα συμπτώσεων. Αυτή η σύμπτωση όμως μου άρεσε πολύ. Σήμαινε πολλά για μένα. Σήμαινε πως υπήρχε ένα τουλάχιστον κοινό στοιχείο ανάμεσά μας – μια πρώτη κοινή σκέψη. Και με ενθάρρυνε αυτό. Με ενθουσίασε. Έτσι όπως ενθουσιάζεται το δεκατετράχρονο κορίτσι όταν μαθαίνει πως το αγόρι που του αρέσει ακούει την ίδια μουσική με αυτό. Και έτσι σε ερωτεύτηκα – σαν μικρό κορίτσι. Και έτσι θα ερωτεύομαι πάντα, να το ξέρεις…
Απ’ την πρώτη στιγμή που σε είδα σε λάτρεψα.
Στο πρώτο εκείνο μάθημα της Δημιουργικής Συγγραφής, καθόσουν ακριβώς απέναντί μου. Τα ζεστά σου μάτια με φόντο μια παγωμένη γερμανική μέρα, έξω από το παράθυρο. Έψαχνα διαρκώς αφορμές για να συναντήσω το βλέμμα σου.
Περνούσαν οι μέρες. Τα ντροπαλά βλέμματα έδωσαν την θέση τους σε δειλά αγγίγματα, που μου θύμιζαν ένα έρωτα σχολικό. Και ύστερα τα αγγίγματα έγιναν πιο θαρραλέα και κάπως σκόπιμα. Ώσπου πετύχαμε έναν καλό βαθμό οικειότητας - είπαμε: μοιάζεις με Έλληνα, αλλά είσαι Άριος.
Μια μέρα –ήταν στο δεύτερο μάθημα, δηλαδή την δεύτερη φορά που σε είδα– συνέβη ένα αξιοσημείωτο γεγονός, που με έβαλε σε σκέψεις.
Κάναμε μια άσκηση brainstorming – θυμάσαι; Ο Grzimek έγραφε στον πινάκα λέξεις και εμείς έπρεπε να γράφουμε σε ένα χαρτί την πρώτη σκέψη που θα μας ερχόταν στο μυαλό.
Η πρώτη λέξη ήταν «Blut», αίμα. Στο χαρτί μου έγραψα φόνος.
Η δεύτερη λέξη ήταν «weis», λευκό. Και έγραψα κενό.
Η τρίτη ήταν «Sprache», γλώσσα. Έγραψα μετάφραση.
Ακλούθησαν οι λέξεις «Gott», θεός, και «Politik», πολιτική. Ουρανός και απάτη, αντίστοιχα.
Τέλος, ο Grzimek έγραψε στον πίνακα τη λέξη «Malerei», ζωγραφική. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν «Φιλί» του Κλιμτ. Κρεμόταν δύο βδομάδες τώρα απέναντι από το κρεβάτι, στο καινούργιο γερμανικό μου δωμάτιο. Κοιμόμουν και ξυπνούσαν αντικρίζοντας την υπέροχη εικόνα ενός άντρα που κρατά σφιχτά μια πολύχρωμη γυναίκα και να την φιλά τρυφερά. Πόσο θα θελα να μουν και γω μια πολύχρωμη γυναίκα μέσα σε δύο χέρια που να με σφίγγουν ανεπαίσθητα….
Ύστερα διαβάσαμε τις λίστες μας και αναζητήσαμε κοινές λέξεις και διαφορές στις απαντήσεις που είχαμε δώσει. Και απ’ όσο θυμάμαι, στη λέξη αίμα οι περισσότεροι απάντησαν με την λέξη κόκκινο. Εσύ απάντησες δολοφόνος. Ύστερα, στη λέξη λευκό, απάντησες χαρτί, ενώ όλοι σχεδόν απάντησαν χιόνι, και για τη λέξη γλώσσα έγραψες σύστημα, ενώ οι άλλοι είχαν γράψει λέξεις όπως Αγγλικά, βιβλίο και μάθημα. Τέλος, για τη λέξη θεός είπες ψηλά και για την πολιτική ψέμα.
Και μου κανε τεράστια εντύπωση τότε που οι απαντήσεις σου ήταν αρκετά κοντά στις δικές μου: φόνος-δολοφόνος κενό-χαρτί μετάφραση-σύστημα ουρανός-ψηλά απάτη-ψέμα Για μια στιγμή σκέφτηκα πως ίσως ανάμεσά μας να υπήρχε μια ανώτερη πνευματική σχέση, ένα άυλο μεταφυσικό νήμα που να συνέδεε τα μυαλά μας και να επέτρεπε την αμφίδρομη κίνηση ιδεών και σκέψεων. «Σύνερθε» σκέφτηκα «αυτά δεν υπάρχουν. Άπλα έτυχε το μυαλό του να προσπεράσει τον τυπικό συνειρμό αίμα-κόκκινο και να σκεφτεί κάτι παρόμοιο με αυτό που σκέφτηκες και συ. Αυτό είναι όλο. Έτσι και αλλιώς, ίσως τελικά να μην υπάρχει και πολύ μεγάλη σχέση ανάμεσα στις λέξεις που επιλέξαμε εμείς οι δύο».
Και εκεί που είχα κατορθώσει να πείσω τον εαυτό μου να σταματήσει να φαντάζεται αόρατα νήματα και μαγικές κεραίες που να εκπέμπουν σκέψεις, σε άκουσα να αρθρώνεις τη λέξη Φιλί. Απορροφημένη καθώς ήμουν στον παραλογισμό μου, άργησα να καταλάβω πως αυτή ήταν η απάντησή σου για τη λέξη ζωγραφική.
Σκάλωσα. Δεν πίστευα πως είχες δώσει την ίδια ακριβώς απάντηση με εμένα. Αυτή ήταν μια σύμπτωση πολύ σαφής και συγκεκριμένη: «Το Φιλί» του Κλιμτ - ούτε η «Γκουέρνικα», ούτε η «Τζοκόντα», ούτε «οι Παπαρούνες» του Μονέ. «Το Φιλί του Κλιμτ». Αυτό το φιλί∙ το ίδιο φιλί που είχα σκεφτεί και γω.
Ξέρω πως δεν υπάρχουν νοητικά νήματα και μεταφυσικές οδοί επικοινωνίας ανάμεσα στα μυαλά των ανθρώπων. Ξέρω πως όλα σχεδόν είναι θέμα συμπτώσεων. Αυτή η σύμπτωση όμως μου άρεσε πολύ. Σήμαινε πολλά για μένα. Σήμαινε πως υπήρχε ένα τουλάχιστον κοινό στοιχείο ανάμεσά μας – μια πρώτη κοινή σκέψη. Και με ενθάρρυνε αυτό. Με ενθουσίασε. Έτσι όπως ενθουσιάζεται το δεκατετράχρονο κορίτσι όταν μαθαίνει πως το αγόρι που του αρέσει ακούει την ίδια μουσική με αυτό. Και έτσι σε ερωτεύτηκα – σαν μικρό κορίτσι. Και έτσι θα ερωτεύομαι πάντα, να το ξέρεις…
(εικονα: http://www.gnostic.org)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου