Ένα δεύτερο γράμμα για τον Άγιο Βασίλη

Κύριε Άγιε Βασίλη,
Μετά από τόσα χρόνια δεν σου απευθύνω πια τον λόγο αποκαλώντας σε «αγαπητό». Με κρέμασες φέτος, Άγιε... Δεν μου έφερες αυτά που σου ζήτησα…. Αντίθετα κάπου πήρε το αυτί μου ότι κάτι κωλόπαιδα ανταμείφθηκαν και με το παραπάνω. Ενώ εγώ, Άγιε, που ήμουν το καλύτερο κορίτσι; Τι πήρα; Μην σου πω τώρα τι πήρα γιατί σέβομαι την αγιοσύνη σου….
Με πρόδωσες φέτος, Άγιε, και αυτά εγώ δεν τα προσπερνάω έτσι εύκολα. Τόσο πολύ απελπίστηκα που άρχισα να πιστεύω ότι δεν υπάρχεις. Και έτσι θυμήθηκα μια ιστορία από το νηπιαγωγείο:
Είχα πάει εγώ λοιπόν στο νηπιαγωγείο ένα πρωί, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, και στο διάλειμμα πιάνω κουβέντα με ένα αγόρι από το δημοτικό. Και του λέω κάποια στιγμή πάνω στη συζήτηση: «Εμένα ο Άγιος Βασίλης θα μου φέρει φέτος την Σίντι-Γυμνάστρια και το σαλόνι την Μπάρμπι και τον Γκόγκο και…». Το αγόρι διέκοψε το ενθουσιώδες παραλήρημά μου, λέγοντάς μου: «Αφού δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης. Οι γονείς τα φέρουν τα δώρα…». Έμεινα εμβρόντητη. Δεν μπορούσε να το χωρέσει το μυαλό μου ότι ο πιο αγαπημένος μου απ’ όλους τους Αγίους δεν υπήρχε. Και όταν ήρθε η μάνα μου να με πάρει από το σχολείο, με το που την είδα, όρμισα πάνω της και άρχισα να χτυπιέμαι και να φωνάζω: «Ένα αγόρι από το δημοτικό μου είπε ότι ο Άγιος Βασίλης είναι ψέματα και ότι οι γονείς αγοράζουν τα δώρα στα παιδιά». Και τότε η μάνα μου, που πάντα μια καλή δικαιολογία έχει για όλα (σε αυτό της έμοιασα πολύ Άγιε) μου απαντάει: «Ψέματα σου είπε. Επειδή είναι κακό παιδί, ο Άγιος Βασίλης δεν πηγαίνει σπίτι του και έτσι αναγκάζονται οι γονείς του να του αγοράζουν τα δώρα». «Αααα…», της είπα με γουρλωμένα μάτια. Και την πίστεψα, Άγιε.
Και την πίστευα μέχρι φέτος που δεν ήρθες. Τι έπαθες, ρε Άγιε, φέτος; Τι άλλαξε; Τι φταίει; Η οικονομική κρίση σε χτύπησε και σένα και δεν είχες λεφτά για δώρα; Μήπως έπαθες λάστιχο στο δρόμο; Μήπως σου ψοφήσανε οι τάρανδοι; Μήπως σε σταμάτησαν στο τελωνείο; Μήπως σου ζήτησα πολλά; Μήπως δεν ήμουν όσο καλό κορίτσι νόμιζα;
Ό,τι και να έγινε εγώ θα σου δώσω μια τελευταία ευκαιρία. Και θα σου ζητήσω από φέτος το δώρο που θέλω για του χρόνου. Έτσι για να χεις αρκετό καιρό στη διάθεσή σου μήπως και τα καταφέρεις μέχρι να έρθει το 2011.
Άκου να δεις τι θέλω, Άγιε∙ θέλω κάτι πολύ εύκολο αυτή τη φορά: θέλω να αλλάξεις τους ανθρώπους. Επειδή πολύ με έχουν προβληματίσει τελευταία. Ειδικά οι πολύ έξυπνοι και οι πολύ ιδεολόγοι. Άχτι τους έχω, Άγιε – τ’ ακούς; Μπούχτισα πια. Λόγια λόγια λόγια και στο τέλος τίποτα – τζίφος. Και οι ιδεολογίες τους; Ιδέες σκέτες χωρίς αντίκρισμα. Κάτι λένε για σεβασμό και αλληλεγγύη, αλλά εγώ, Άγιε, δεν βλέπω να τα θέτουν σε εφαρμογή όλα αυτά. Ή μήπως περιμένουν να αλλάξουν πρώτα το σύστημα και μετά να φερθούν ανθρώπινα; Γιατί άμα δεν μπορούνε να τα πράξουνε τώρα αυτά που κηρύττουν –και μάλιστα σε μικρή κλίμακα, σε προσωπικό επίπεδο– ζήτω που καήκαμε, Άγιε. Θα τρέχουμε και δεν θα φτάνουμε μετά…
Και οι άλλοι, Άγιε, οι πολύ έξυπνοι… Καλά κουμάσια είναι και αυτοί. Καθόλου δεν τους χωνεύω. Να σου πω κάτι βέβαια – και θέλω να μείνει μεταξύ μας: αυτούς δεν τους πάω καταρχάς επειδή τους ζηλεύω… Και ύστερα επειδή δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται κάποιοι να ναι τόσο μα τόσο φωτισμένοι και την ίδια στιγμή να μην είναι σε θέση να αποδείξουν την τόση εξυπνάδα τους. Και να τους ζητάς το πιο απλό και να σε αρχίζουν στις θεωρίες και τις παραπομπές.
Μα η ζωή δεν έχει παραπομπές και υποσημειώσεις, Άγιε. Ένα μεγάλο, συνεχές και αδιάλειπτο κείμενο είναι – θα έπρεπε να ναι. Και οι παραπομπές ξέρεις τι είναι; Είναι όλες εκείνες οι υπεκφυγές, οι όροι και τα παραθυράκια που φτιάχνουμε από τον φόβο μας. Η ζωή, Άγιε, θα έπρεπε να ναι ένα ξεκάθαρο, ενιαίο κείμενο, γραμμένο από πολλούς συγγραφείς, χωρίς καμία προσπάθεια παραπλάνησης ή εξαπάτησης κανενός από κανένα. Και μην με βάλεις να σου μιλήσω για τα πολιτικά και τα οικονομικά - αυτά είναι τα τελευταία κείμενα που θα γραφτούν ξεκάθαρα. Στο πα και πριν: όταν οι έξυπνοι και οι ιδεολόγοι δεν μπορούν να εφαρμόσουν την εξυπνάδα και την ιδεολογία τους στην καθημερινότητά τους, είτε είναι εντελώς ανίκανοι πρακτικά, είτε η εξυπνάδα και η ιδεολογία τους είναι αέρας κοπανιστός. Και στις δύο περιπτώσεις βέβαια το αποτέλεσμα είναι ισοδύναμο…
Άρχισα τις φιλοσοφίες Άγιε και θα νομίσεις ότι το παίζω και εγώ ξύπνια. Άσε που θα σε κουράσω πριν καν προλάβεις να μπεις στην διαδικασία να εκπληρώσεις την ευχή μου.
Γι’ αυτό σε αφήνω τώρα. Είναι αργά εξάλλου. Θα σου ξαναγράψω του χρόνου. Πρόσεξε καλά όμως: θα πιστέψω ξανά ότι υπάρχεις μονάχα αν μου πραγματοποιήσεις την ευχή – αυτός δεν είναι ο λόγος της ύπαρξής σου: να ικανοποιείς τις παιδικές επιθυμίες; Αλλιώς, να το ξέρεις, θα μπεις και συ στην μαύρη λίστα με τους ιδεολόγους και τους έξυπνους, που δεν μπορούν να αποδείξουν τον βασικό λόγο της ύπαρξης τους…
η 13-χρονη (πλέον, με το νέο έτος) Κ.