Το τζάκετ του Μ.

Από τότε που τον γνώρισα, ο Μ. φοράει διαρκώς ένα γαλάζιο τζιν μπουφάν. Μόνο τα καλοκαίρια το ξεφορτώνεται από τους ώμους του. Όλες τις άλλες εποχές του χρόνου του κουβαλάει μαζί του και το φοράει με θρησκευτική σχεδόν ευλάβεια. Ακόμα και στα κρύα της Αγγλίας, τον θυμάμαι να φοράει το αγαπημένο του τζάκετ. Και εμείς να του λέμε: «Ρε Μ., δεν κρυώνεις; Δεν πας να αγοράσεις ένα ζεστό μπουφάν; Θα αρρωστήσεις…». Μας αγνοούσε – όπως κάνει ο καθένας που αγαπάει κάτι πολύ και οι άλλοι τον προτρέπουν να το αφήσει, επειδή δεν συμμετέχουν σε αυτή την σχέση αγάπης (που μπορεί να υπάρχει ανάμεσα σε άνθρωπο και άνθρωπο ή σε άνθρωπο και αντικείμενο – αλλά ας μην ξεφεύγουμε από το θέμα…).
Θυμάμαι και ένα άλλο σκηνικό με πρωταγωνιστή το τζάκετ του Μ.. Ήμασταν, που λέτε, στο Save με τις κοπέλες και μπαίνει μέσα σε κάποια στιγμή ο Μ.. Μας πλησιάζει στο μπαρ, μας χαιρετάει, αφήνει το μπουφάν του δίπλα μας και πάει να μιλήσει σε κάποιους άλλους που κάθονταν πιο κει. Και τότε εμείς οι άψυχες αποφασίσαμε να παίξουμε ένα κακόβουλο παιχνίδι: να κρύψουμε το τζάκετ του Μ. και να προσποιηθούμε πως δεν γνωρίζουμε τίποτα για την εξαφάνιση του πολύτιμου αντικειμένου. Δεν θυμάμαι πολλές λεπτομέρειες (ήμουν ήδη στην τέταρτη μπύρα), όμως ο Μ. κατόρθωσε τελικά να βρει την αγάπη του – το Save εξάλλου είναι αρκετά μικρό. Και αναρωτιόμουν τότε: τι θα γινόταν ο Μ. ξεχνούσε κάπου το τζάκετ ένα βράδυ (ας πούμε σε ένα παγκάκι ή σε ένα ταξί) και το έχανε στα αλήθεια; Και ύστερα το ξανασκέφτηκα: γίνεται κάποιος να ξεχάσει κάπου το αγαπημένο του τζάκετ; Σαν να λέμε: γίνεται κάποιος να ξεχάσει κάπου το παιδί του; Ή την μάνα του; Δύσκολο… Ο Μ. δεν θα έχανε ποτέ το τζάκετ του, ακόμα και αν ήταν τύφλα στο μεθύσι δεν θα το ξεχνούσε. Αποκλείεται… Και αν, λέω αν, συνέβαινε κάτι τέτοιο, ο Μ. θα έκανε τα πάντα για να το ξαναβρεί ή το τζάκετ θα επέστρεφε με κάποιον τρόπο μόνο του στον Μ. – έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους και τα αντικείμενα (ή τους ανθρώπους) που συνδέονται καρμικά: ακόμα και αν κάποια στιγμή χαθούν, ξαναβρίσκονται – κάπως – μην με ρωτήσετε πώς – δεν το έχω εξακριβώσει ακόμα.
Άραγε πώς απέκτησε το τζάκετ ο Μ.; Λαμβάνοντας υπόψη πως την τελευταία φορά που το είδα ήταν αρκετά φθαρμένο, υποθέτω ότι το έχει και το φορά εδώ και χρόνια. Δεδομένου μάλιστα του συναισθηματικού δεσμού που υπάρχει ανάμεσα στον κτήτορα και το κτήμα, εικάζω ότι είναι δώρο από κάποιο πολύ αγαπημένο του πρόσωπο, ας πούμε από την μητέρα ή την γιαγιά του, μάλλον σε μικρή ηλικία, όσο πήγαινε ακόμα σχολείο. Ενδέχεται μάλιστα στην αρχή το τζάκετ να ήταν σε σκούρα μπλε απόχρωση, η οποία με το πλύσιμο –άραγε να το έχει πλύνει ποτέ; – και τη χρήση κατέληξε σε αυτό το γαλάζιο, σχεδόν λευκό χρώμα – γαλάζιο του λευκού σύννεφου, θα το χαρακτήριζα.
Όπως με ενημέρωσε πρόσφατα ο Μ., το τζάκετ οδεύει σιγά σιγά προς την αποσύνθεση. Είμαι σίγουρη όμως πως δεν θα το πετάξει. Θα το φοράει μέχρι να λιώσει πάνω του – το ξέρω, τον φαντάζομαι. Και ύστερα, όταν πια θα μπάζει από παντού και ο Μ. θα αρπάξει κανένα κρυολόγημα εκεί στην Κέρκυρα, που το κρύο είναι σουβλερό λόγω της υγρασίας, τότε ίσως αποφασίσει να το απαρνηθεί. Θα οργανώσει μία μικρή πομπή αποτελούμενη από φίλους, που θα καταλήξει στην Σπιανάδα, όπου το τζάκετ θα ταφεί με ευλάβεια και τιμές. Κι όσοι αγάπησαν τον Μ. που φορούσε το νεκρό πλέον τζάκετ, θα κλάψουν με μαύρο δάκρυ. Διότι, κύριοι, το τζάκετ του Μ. δεν είναι ένα ρούχο, αλλά ένα σύμβολο. Είναι ένα σύμβολο της λιτότητας και της ολιγάρκειας, που θα έπρεπε να μας διακρίνει. Είναι μια κατακραυγή ενάντια στον καταναλωτισμό. Καλύτερα ένα τζάκετ που να το αγαπώ και να το φοράω μέχρι να λιώσει, παρά δέκα άχρηστα, παραπεταμένα μέσα στην ντουλάπα. Ένα και καλό. Ένα και αγαπημένο. Ένα και να κουβαλά πάνω του τα κρύα της Αγγλίας και την υγρασία της Κέρκυρας. Ένα και να το αγαπώ – μέχρι να λιώσει και αφότου λιώσει. Και να με έχουν ταυτίσει με αυτό. Και να λένε «το τζάκετ του Μ.»...