Mi Vida

(1976)

Πέρασα όλο το απόγευμα ξεφυλλίζοντας άλμπουμ με παλιές φωτογραφίες: οι γονείς μου στα νιάτα τους, ο γάμος τους, οι θείες και ο θείος μου, τα βαφτίσια μου, τα πάρτυ γενεθλίων, το σχολείο, το μπαλέτο, οι διακοπές. Και άκουγα στο ριπίτ το «Mi vida» του Mano Chao:

“mi vida charquita d'agua turbia burbuja de jabon
mi ultimo refugio mi ultima ilusion

no quiero que te vayas cada dia mas y mas"

Και με έπιασε μια μελαγχολία, γιατί είδα όλη μου την ζωή απλωμένη μπροστά μου, πάνω σε γυαλιστερό χαρτί. Όλα εκείνα που δεν θυμόμουν τα είδα μέσα από εικόνες στατικές – που όμως ήταν τόσο ζωντανές.
Είδα μια άλλη εποχή∙ είδα τον πατέρα μου με καμπάνα και μια κιθάρα στο χέρι, την μάνα μου πιο όμορφη από ποτέ, τον αδερφό μου μωρό –αλλού να γελάει, αλλού να πέφτει κάτω και να κλαίει, αλλού να μου τραβάει τα μαλλιά-, είδα τα ταξίδια μας, τα παιχνίδια μας, τα αστεία που κάναμε – και ένιωσα αμήχανα. Γιατί είμαστε όλοι αλλιώς τώρα πια. Και γω δεν τρέχω στην παραλία και δεν κυκλοφορώ ξυπόλυτη στο χωρίο, στην Πάρο. Και δεν γελάω πια τόσο εύκολα. Ούτε κλαίω. Και δεν με κρατάνε αγκαλιά πια, γιατί δεν τους αφήνω. Κανέναν δεν αφήνω. Ενώ όταν ήμουν μωρό πήγαινα σε κάθε αγκαλιά και κούρνιαζα.
Θυμάμαι που για να κοιμηθώ έπαιζα με την άκρη του μαξιλαριού μου. Και όταν με κρατούσε κάποιος αγκαλιά για να με κοιμίσει έπαιζα με το αφτί του, που το περνούσα για την γωνία του μαξιλαριού.
Θυμάμαι τα παιχνίδια στην πλατεία του χωριού: μήλα, κρυφτό, αγαλματάκια ακούνητα. Και την διαμάχη που υπήρχε ανάμεσα στα αγόρια και τα κορίτσια. Θυμάμαι και τον Δ., που ήμουν μωρό ακόμα όταν τον ερωτεύτηκα – περίπου 6 χρονών. Και ήταν έρωτας κανονικός. Περίμενα όλο τον χειμώνα μέχρι να ρθει το καλοκαίρι για να τον δω και να παίξουμε κρυφτό, να τσακωθούμε, να με σπρώξει, να πέσω κάτω, να βάλω τα κλάματα. Και ένιωθα τέτοια ντροπή όταν μου απηύθυνε τον λόγο, μου κόβονταν τα πόδια, η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή - και ήμουν μόλις 6 ή 7 χρονών. Χρειάστηκε να περιμένω χρόνια για να ματαιωθεί αυτός ο έρωτας. Γιατί ένα βράδυ τον κράτησα στην αγκαλιά μου σαν το παιχνίδι που λαχταρούσα και επιτέλους μου το χαν χαρίσει. Μα εκείνος μ’ έκανε να νιώσω βρόμικη και λίγη. Σιχάθηκα και τους δύο μας – και μαζί με μας, το παιδικό μου όνειρο. Και έτσι το απέβαλα και πλέον δεν έχω παιδικούς έρωτες και απωθημένα να με κυνηγούν. Καλύτερα. Λένε εξάλλου πως για να αναγνωρίσεις τον τελευταίο σου έρωτα πρέπει να ξεχάσεις τον πρώτο. Τον ξέχασα λοιπόν, μα τον θυμήθηκα πάλι, για λίγο, πριν που τον είδα σε μια φωτογραφία μαζί με κάτι άλλα παιδιά.
Και είδα και άλλα όμορφα πράγματα: είδα τις εκδρομές στη Θεσσαλονίκη – που μια φορά με είχαν πάρει μαζί τους με 40 πυρετό και μισή ώρα αφότου είχαμε ξεκινήσει από την Αθήνα άρχισα να ρωτάω από το πίσω κάθισμα: «Φτάνουμε;». Είδα τα καλοκαίρια στην Κύπρο και την κρουαζιέρα Ισραήλ-Αίγυπτος (και εκείνο το αγόρι με την κίτρινη μπλούζα που μου άρεσε), είδα τους γονείς μου στο Παρίσι (τότε που μας είχαν αφήσει με τον αδερφό μου στην γιαγιά και τον παππού και εγώ έκλαιγα και ζητούσα να πάω μαζί – αλλά τα δώρα που μου έφεραν με έκαναν να τους συγχωρέσω που μ’ άφησαν πίσω), είδα και Πάσχα να ψήνουμε αρνί στην ταράτσα και να τρωγοπίνουμε, και χειμώνα με χιόνια και χιονοπόλεμους, και άνοιξη με σχολικές εκδρομές στο σκοπευτήριο της Καισαριανής.
Ουφ! Είδα τόσα που δεν τα θυμάμαι ένα προς ένα. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι ήταν όλα τόσο όμορφα, όσο έχουν αποτυπωθεί στις φωτογραφίες…